എന്തേ ഞാനറിഞ്ഞില്ല ഇത് വരെ
ഹൃദയത്തില്‍ നീറ്റലായ് അഗ്നി കണക്കേ
വിരഹം വല്ലാത്ത നൊമ്പരമാണെന്ന്
പാഴ്മരുഭൂമി പോലെന്‍ ജീവിതം
മരവിച്ച മനസ്സുമായി കഴിയുന്നു ഞാന്‍
വീര്‍പ്പു മുട്ടിക്കുന്ന ആവര്‍ത്തന വിരസത
ദിന ചര്യകളെന്തെന്നറിയാതെ
ചെയ്തികളോരോന്നുമെന്നിലൂടെ
ഉരികിയൊലിക്കും മെഴുകുതിരി നാളം കണക്കേ
അര്‍ഥമില്ലാക്കയത്തിലേക്കാണ്ട് പോകുന്നുവോ
എനിക്കെന്നെ നഷ്ടമാകുന്നെന്ന്
ഭയക്കുന്നു ഞാന്‍ പലപ്പോഴും
നിന്‍ ചിത്രങ്ങള്‍ നിശ്ചലമാം നോക്കിനില്‍ക്കേ
ജീവനുണ്ടെങ്കിലെന്ന് വെറുതെ ആശിച്ചു പോയി
ഏകാന്തയാമങ്ങള്‍ക്കിത്ര വൈദൂരമോ
സ്നേഹത്തിനിത്രയും നിറങ്ങളോ
കൂട്ടിന്റെ സാമീപ്യം കൊതിക്കുന്നു വല്ലാതെ
വരണ്ടുണങ്ങിയ പാഴ്മരുയില്‍
പുതുമഴയുടെ സുഗന്ധമായി
എന്ന് വരുമെന്‍ കൂട്ട്
പുലരി
രാത്രിയുടെ അന്ത്യയാമങ്ങൾ കൊഴിഞ്ഞു എന്ന് വരുമെന്‍ കൂട്ട്
അറിയില്ലെനിക്ക്
എന്‍ സ്വപ്നങ്ങള്‍ നിറച്ചാര്‍ത്തേകാന്‍
എന്ന് വരുമെന്നരികിലേക്ക്പുലരി
യാത്രാമൊഴിയോടെ ചന്ദ്രനും പോയി
കറുത്ത ഉടയാട മാറ്റിയ മാനം
ചുവപ്പു കലർന്ന വെളുത്ത വസ്ത്രം ധരിച്ചു
ഇന്നലെ പെയ്ത മഴയുടെ തുള്ളികൾ
ഇറയത്തെ ഓട്ടിൻ പുറത്തുനിന്നുതിരുന്നു
കരയുന്ന കുഞ്ഞിന്റെ തേങ്ങലുപോലെ
ചീവീടുകൾ വിടവാങ്ങലിൽ ചീറികരഞ്ഞു
പക്ഷികൾ പുലരിയെ വരവേൽക്കാനുണർന്നു
കാകനോ തിക്കി തിരക്കി പറന്നു
വൃക്ഷലതാദികളെല്ലം തെളിഞ്ഞു
മർത്യനു മാത്രം പൂണ്ടു കിടന്നു
കോഴികൾ നീട്ടി കൂകിയതൊന്നും
കേട്ടതേ ഇല്ലവർ ആഴത്തിലാണ്
ആണിനു കെട്ടിറങ്ങാത്തതാണെങ്കിൽ
പെണ്ണിനു വട്ടം കറക്കുന്ന നായകൻ കണ്ണില്
ക്ലബ്ബിലെ അടിയും കിടക്കപ്പായിലെ സ്വപ്നമായപ്പോൾ
ചുരുണ്ട് പൂണ്ടുറങ്ങുന്ന പെണ്ണിന്റെ-
ചെകിടത്തു പൊട്ടി
വിട്ടു കൊടുത്തില്ല ഒരുമ്പെട്ടവളെന്ന സീരിയൽ നായിക പോലെ
മുഷ്ടി ചുരുട്ടി കിട്ടിയവനു മൂക്കിനുതന്നെ
മിന്നുന്ന താരകം കണ്ണിൽ തെളിഞ്ഞു
ഉച്ച വെയിലുച്ചിയിലെത്തിയ നേരം
ഉച്ചിക്കു തീപിടിച്ചോടാൻ തുടങ്ങി
പാതിരാ പ്രഹസനം കഴിഞ്ഞവനെത്തും
പാതിയടഞ്ഞ നയന ഭാരത്തിൽ
എന്നിട്ട് പുലമ്പുമവൻ നേരമില്ലെന്ന്
നേരത്തേ നേരം പോക്കരുതേ മർത്ത്യാ......
